Αυτή την ώρα που τον δρόμο μου παίρνω…
Κάπως έτσι γεννηθηκα, μέσα σε μια υπέροχη οικόγενεια. Με τον πατέρα μου να γύρίζει την υδρόγρειο και να τρώει το αλάτι με τη σέσουλα που λένε για να μη λείψει τίποτα στην Οικογένειά του. Τη μητέρα μου να μεγαλώνει δυό διαολάκια και να διαχειρίζεται τις τρέλες, τα δήθεν και τα ανάποδα του κόσμου μια και η ασπίδα του σπιτιού ήταν στα καράβια και δε μπορούσε να αμυνθεί από τη μαλακία του καθενώς!Και ένα μεγαλύτερο αδελφό να μου γαργαλά τα πόδια για να με ξυπνήσει, να παίζει μαζί μου subuteo, να με παίρνει με τους φίλους για μπάλα και μετά να με χαρτζιλικώνει!
Τίποτα δεν είναι απλό…
Αν γεννιόμουν σε μια άθλια οικογένεια, με πατέρα μπεκρή που να με χτυπούσε γιατί άλλαξα το κανάλι της τηλεόραση, με μητέρα “σταρχιδιστρια” να βαράει ενέσεις και να παίζει το λογαριασμό της ΔΕΗ στο “Θανάση” και ένα αδελφό που να μπαινόβγαινε τα σωφρονιστικά ιδρύματα για μικροκλοπές και ένα ξυλοδαρμό ενός μικρού την ημέρα των Χριστουγέννων, για να του πάρει τα λεφτά από τα κάλαντα… Θα έγραφα σε αυτό το blog; Θα είχα εσάς για αναγνώστες; Θα γνώριζα την Αγάπη που έχω τώρα ή θα γινόμουν βαποράκι και μετά νταβάς και θα είχα για γυναίκα μια… “τρύπα” που θα πουλούσα στον καθένα;
Τίποτα δεν είναι απλό… μα και τίποτα σύνθετο…
Recent Comments