Τρίτη, 21 Ιουλίου 2015 – Ελλάδα
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Οχι γιατι δεν μπορεί, αλλά γιατι δεν θέλει… όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δεν έχει εκπαιδευτεί για να αλλάξει.
Μετά από 6 χρόνια που ο Έλληνας δέχεται τις οικονομικές σφαλιάρες και προσπαθεί να βρει τρόπο να τις αποφύγει, ήλπιζα πως τουλάχιστον ο καθένας μας θα προσπαθούσε να γίνει πιο… άνθρωπος. Να σέβεται τον συνάνθρωπο του, να χρησιμοποιεί τη κοινή λογική και όχι την αποκλειστικά δική του. Τελος πάντων, να ακολουθούσε ορισμένα στοιχειώδη, συμπεριφοράς και ζωής.
Είναι η πολλοστη φορά που με το καρότσι περνάω από το συγκεκριμένο σημείο και για πολλοστή φορά βλέπω αυτή την κατάσταση. Κάποιος “συνάνθρωπός” μας να παρκάρει το αυτοκίνητό του μπροστά από ράμπα. Άλλες φορές είναι 4κυκλο, άλλες φορές 2κυκλο. ΠΑΝΤΑ όμως υπέυθυνο είναι ένα 2ποδο ΖΩΟ!
Στη συγκεκριμένη φωτογραφία ήταν μια 25χρονη που δεν γνωρίζει και πολλά από Βύρωνα, παρα μόνο τη φιλενάδα της που “ζει στο Βύρωνα 25 χρόνια”… μια ζωή δηλαδή! Η συγκεκριμένη οδηγός, για να είμαι και σωστός, είπε και μια συγνώμη καθώς έμπαινε “κόκκινισμένη” στο αυτοκινητό. Η φιλενάδα της; Ε! αξίζει νέα παράγραφος για εκείνη!
Εδώ έχουμε την περίπτωση της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ. Στον κύκλο μου είναι γνωστό πως δεν με αποστομώνει εύκολα κάποιος. Οχι οτι έχω πάντα την κατάλληλη απάντηση, αλλά κάτι θα πω, κάτι θα σκεφτώ άμεσα να απαντήσω. Εδώ, τολμώ να πω πως πραγματικά δεν είχα τι να απαντήσω. Παραθέτω διάλογο:
Νίκος: Κοπελιά, θα σε παρακαλούσα να μην παρκάρεις ξανά μπροστά από ράμπα.
Απογοήτευση: Κοιτάξτε να δείτε, εδώ στο Βύρωνα, έτσι είναι τα πράγματα. Δεν έχουμε χώρους parking και παρκάρουμε όπου βρούμε. Αυτή η θέση δεν έχει μείνει ποτέ κενη.
Νίκος: Συγνώμη, είναι απάντηση αυτή που μου δίνεται; Κι εγώ 40 χρόνια ζω εδώ και ξέρω τα προβλήματα, σε ράμπα επάνω δεν έχω παρκάρει.
Απογοήτευση: Εγώ μένω απέναντι και συγνώμη αλλά εδω θα παρκάρω όταν βρίσκω κενη τη θέση.
Νίκος:…
Οδηγός: (με χαμηλό τόνο φωνής) …συγνώμη…
Αυτό λοιπόν είναι ένα δείγμα από το μέλλον της Ελλάδας! Δείγμα και ελπίζω η εξαίρεση. Φοβάμαι, όμως πως δεν θα είναι έτσι τα πράγματα.
Ο Έλληνας θέλει το “μαστίγιό” του.
Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, όταν το είδα στις 11:30 που πέρασα, δοκίμασα να καλέσω την τροχαία. Λόγω όμως φόρτου εργασίας θα με είχαν στην αναμονή. Δεν με πείραξε αυτό, αλλά για να υπάρχει τέτοιο φόρτο στο 100, θεώρησα πως η δική μου η κλήση δεν έχει προτεραιότητα.
Το νούμερο 100 πάντως είναι σε speed dial. Διότι ΜΟΝΟ όταν θα μας έλθει μια κλήση ή δεν θα έχουμε πλέον πινακίδες ή και ολόκληρο το αυτοκίνητο, θα μάθουμε. Εκεί να σε δω “κουκλίτσα” μου αν θα ξανα αφήσεις το αυτοκίνητό σου μπροαστά σε ράμπα;
Αν, μέσα από το facebook, το συγκεκριμένο άρθρο διαβαστεί από την… Απογοήτευση, θα ήθελα να μου απαντήσει σε μια και μόνο ερώτηση:
Πως θα ένιωθε αν το άτομο που θα της έκανε παρατήρηση ήταν ΑμΕΑ; (Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, αν δεν το καταλαβαίνει το μυαλουδάκι της αλλιώς;)
Άλλες περιπτωσάρες:
Recent Comments