Πως να κρυφτείς απ΄τα παιδιά;

Το παραπάνω post της καλής μου φίλης Σοφίας μου δημιούργησε μια παραπάνω ρυτίδα στο πρόσωπό μου. Έσκασα ένα χαμόγελο και σκέφτηκα τις ατάκες που θα ακούω και εγώ από τη μικρή μου. Μετά σοβάρεψα. Σκέφτηκα πως, όπως οι γονείς μας, έτσι και εμείς φτάνουμε σε μια φάση αυτοκριτικής για τη κοινωνία που προσφέρουμε στα παιδιά μας. Στα έξυπνα και δημιουργικά, ελπίζω παιδιά μας.

 

Θυμήθηκα, λοιπόν, το παραπάνω τραγούδι του Σαββόπουλου. Όποτε το άκουγα, δεν με άγγιζε, απλά το κατανοούσα. Όταν όμως η μικρή της Σοφίας, έκανε αυτή την τόσο απλή και καθόλου παιδιάστικη δήλωση, τότε ήλθε κατευθείαν στο μυαλό μου.

“… κι όλο φοβάμαι το αύριο”

Το αύριο, το μέλλον. Βασικά, από τη στιγμή που έμαθα πως θα γίνω πατέρας, το μέλλον πήρε άλλη σημασία για εμένα. Δε σκέφτομαι πλέον το δικό μου αλλά ένα ομαδικό μελλον, 3 ατόμων. Πολλά, λοιπόν από τα “θέλω” που είχα θέσει προ γέννας για τη μικρή μου, έχουν μπει σε μια χρονική κάψουλα και καλώ τακτικά τον εαυτό μου για αναπροσαρμογή ή υλοποίηση. Είμαι σε μια διαρκή διαμάχη με τον εαυτό μου. “Το αύριο αλλάζει τόσο γρήγορα πλέον, ή απλά τώρα παρακολουθώ καλυτερα τις αλλαγές;”

Στα παραπάνω ερωτήματα, ήλθε μια αναπάντεχη απάντηση, από τη μικρή της Σοφίας…

Ζω σε μια άτακτη Χώρα

Δεν είναι πως δεν το ήξερα, αλλά η καθημερινότητα με έκανε να το ξεχάσω! Ζω σε μια άτακτη (= χωρίς τάξη) Χώρα. Στη Χώρα που αυτός που χρωστά ανω των 500k κάνει τρελές διακοπές και χλυδάτα πάρτυ σε Μύκονο, ενώ εκείνος που έχει 1,2 κάρτες στα όρια δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ, διότι τον καλουν οι ανήθικες εισπρακτικές. Ζω στη Χώρα που ο λαουτζίκος, αντι να στείλει τους άσχετους, τους κλέφτες και τους ακραίους (δεξιοαριστερούς) στα σπίτια τους, τους ανεβάζει στην εξουσία και τους πληρώνει και από πάνω. Ζω στη Χώρα που η Ανάπτυξη βρίσκεται μόνο στα λεξικά ως λέξη και όχι στη πολιτική ως πράξη. Ζω σε μια Χώρα που το Κράτος δεν μικραίνει και εξαιτίας αυτού το Χρέος μεγαλώνει. Ζω σε μια Χώρα που αυτοί που ο λαός ψήφισε να αποφασίσουν για το μέλλον των παιδιών, ξεπουλάνε τα φιλέτα ως κιμάδες (βλ. Αστέρα, ΟΠΑΠ, κτλ) ούτε και για Πωλητές δεν αξίζουν οι άχρηστοι!

Ναι μικρή μου, η Ελλάδα είναι άτακτη. Ίσως θα έπρεπε, αντιθετα με όσα λένε οι παιδοψυχολόγοι, να της ρίξουμε κανένα χαστουκάκι, μπας και συνέλθει. Αλλά όταν οι γονείς αυτής της Χώρας, ο λαός δηλαδή, είναι τόοοοσο ηλίθιος, αυτή την αταξία δεν την καταλαβαίνει και δεν μπορεί και να την διαχειριστεί.

 

Καληνύχτα!