Παιδεία…

Σήμερα ήταν τα πρώτα γενέθλια της μικρής. Ένας χρόνος που πέρασε σαν σίφουνας και γέμισε το σπίτι με γέλιο, κλάμα, γκρίνια, ξεκάρδισμα, λογάκια και άλλα όμορφα πράγματα! Σήμερα όμως ήταν μια μέρα που απλά ένιωσα περισσότερο… πατέρας!

Δεν έκανε κάτι η μικρή για να με κάνει να νιώσω έτσι! Αυτό είναι και το περίεργο και ο λόγος που γράφω αυτό το, σύντομο, post.

Σήμερα έμαθα πως τα παιδιά της ΣΤ’ Δημοτικού έχουν το δικό τους λογαριασμό στο Instagram.

Είμαι άνθρωπος της τεχνολογίας. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν το έλαβα μεγάλος, το είχα από παιδί. Ο αδελφός μου μεγαλύτερος κατα 3 χρόνια, ο πατέρας ναυτικός, ε! το Atari (από τις πρώτες παιχνιδομηχανές) μπήκε στο σπίτι γύρω σε αυτή την ηλικία.

Στο σπίτι μπήκε. Αυτό δε σημαίνει πως ξημεροβραδιαζόμασταν στο παιχνίδι με αυτά. Υπήρχε το ΣΚ του Suboteo όταν ο καιρός δεν επέτρεπε να πάρουμε τη μπάλα και να πάμε στο σχολείο για ποδόσφαιρο. Υπέροχες στιγμές με τον αδελφό μου, να φτάνει η Κυριακή το απόγευμα και βαριεστημένοι να αρχίζουμε να “φτιάχνουμε” αγώνες ώστε να παίξουμε επιτέλους τον Τελικό. Άλλες εποχές.

Αυτό δε σημαίνει πως και σήμερα τα παιδιά δεν έχουν ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ τη συμμετοχή τους σε αυτό που αφορά τη Τεχνολογία. Αυτό δε σημαίνει πως στο δημοτικό θα πρέπει να έχουν κινητό ή tablet. Αλλά και αν το έχουν δε θα πρέπει να είναι ανοιχτό στα ΠΑΝΤΑ.

Δείτε το παρακάτω video και συνεχίζω:

Τι δεν καταλαβαίνεις ρε πατέρα και μάνα;

Σήμερα όπως έγραψα παραπάνω, έμαθα πως τα παιδιά της ΣΤ’ Δημοτικού ανταλλάσουν τα κουτσομπολιά τους μέσω Instagram. Ανεβάζουν λοιπόν τη φωτογραφία και από κάτω…”ο Γιάννης αγαπά τη Μαιρούλα”, “η Λουκία είναι χαζό” κτλ.

Πόση είναι η απόσταση του αθώου σχολίου από ένα πιο προσωπικό και τραυματικό σχόλιο; Υπερβάλλω; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως από μόνο του το σχολείο δεν θα μπορέσει να επιμορφώσει ένα παιδί και να το κατευθύνει για τις ορθές χρήσης της τεχνολογίας. Οι γονείς και το οικογενειακό περιβάλλον μπορούν περισσότερα, φτάνει να παρέχουν το “παιχνίδι” με πρωταρχικό σκοπό την επιμόρφωση, τη διασκέδαση αλλά ταυτόχρονα να ελέγχουν.

Βία στα γήπεδα

Τη προηγούμενη Τετάρτη βρέθηκα σε μια ποδοσφαιρική βραδιά, που ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θα επιθυμούσα να ήταν μια γιορτή. Ξεκίνησε έτσι αλλά κατέληξε μια παρωδία. Επαναλαμβάνω δεν είχε σχέση το αποτέλεσμα, αλλά η αδικαιολόγητη για τον πολιτισμένο νου, καφρική παρουσία 30 ηλιθίων.

Σε αυτή τη κατάσταση παρών ήταν και ο ανηψιός μου. Σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής, η συζήτηση είχε μείνει στον τρόπο που έχασε η ΑΕΚ από τον Ολυμπιακό. Αν και πιεσμένος (και αηδιασμένος) προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι καλό θα είναι να μην μένει σε αυτό, αλλά στο παιχνίδι και στην ατμόσφαιρα πριν από αυτό.

Ο μικρός παίζει σε ομάδα και είναι αρκετά καλός. Το χαίρεται το παιχνίδι. Σήμερα λοιπόν το απόγευμα έπαιζε με την ομάδα του σε ένα τουρνουά. Πήγα λοιπόν και εγώ να τον δω.

Αυτό που μου έκανε την περισσότερο αρνητική εντύπωση ήταν μια παρέα από πατεράδες που δεν σταμάτησαν να:

• φωνάζουν σε γιούς και υπολοίπους για το πως θα πρέπει να παίζουν (τα παιδιά είναι ηλικίας 9 – 11)
• βρίζουν τον διαιτητή για 1-2 φαλτσο-σφυρίγματα

Στο τέλος του παιχνιδιού που βρήκε τις δύο ομάδες ισόπαλες, ενας εκ των πατεράδων ήθελε να πάει στον διαιτητή και να του παραπονεθεί.

Αντί αυτός ο ηλίθιος να υποστηρίξει τον γιό τους και τους υπολοίπους παίχτες (και των δύο ομάδων) για το όμορφο παιχνίδι που παρουσίασαν, επέλεξε να μιλήσει για άλλα θέματα. Θέματα που δεν θα έπρεπε από τώρα να απασχολούν τα νέα παιδιά.

Εκεί διαπίστωσα το λάθος. Την λανθασμένη παιδεία που παρέχουν ορισμένοι στα παιδιά τους. Την δικαιολογία του γιατί έχασες ή χειρότερα “γιατί δεν κέρδισες”.

Ένας κάγκουρας γονιός που δεν επηρέασε (και επηρεάζει) μόνο το δικό τους το παιδί αλλά και τα υπόλοιπα.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο να αλλάξει ένας άνθρωπος. Για παράδειγμα για 1-2 ημέρες “απασχολούσα” φίλους στο fb για το πως έχασε η ομάδα μου, αντί να ασχοληθώ για το πως έπαιξε, για το πως θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που σκέφτονται ορισμένοι κάφροι, για το πως θα πρέπει να διαπαιδαγωγήσω και το δικό μου παιδί στο πως θα βλέπει αυτό ή όποιο άλλο άθλημα. Ως φίλαθλος.

Δύσκολο. Ειδικά όταν η καζούρα ορισμένων (που θα ήταν καλό να μασάνε παρά να μιλάνε) σε φέρνει σε επίπεδα νοητικής θολούρας! Αυτό όμως είναι το δικό μου στοίχημα.

Ας διδάξουμε τη νέα γενιά να ασχολείται περισσότερο με το παιχνίδι παρά με τα παρελκόμενα αυτού!

Bullying

Θες να μου πεις πως πότε δεν ενήργησες με… άκομψο τρόπο σε συμμαθητή, σε κάποιο “αφελή” – τότε τον φωνάζατε “χαζό” – παιδί που απλά δεν “ταίριαζε” με τα πρότυπα που όριζες εσύ; Θα είναι ψέμα. Ας πουμε λοιπόν και μια αλήθεια.

Στη 1η Λυκείου είχε έλθει από τη Κρήτη ένα παλικαράκι (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε). Δεν θα το έλεγες αφελή, ούτε συνεσταλμένο. Έξυπνο αλλά λίγο έξω από τα νερά του. Είχε και τη Κρητική τη προφορά και επειδή, εμείς από το Γυμνάσιο είχαμε πάρει στα αμφίδρομα πειράγματα: Σφαλιάρες, τράβηγμα όρχεων (!) μέχρι να πεις “ΗΜΑΡΤΟΝ” κτλ όλα αυτά του φάνηκαν ξένα.

Μια μέρα, λοιπόν, αυτό το υπέροχο άτομο μου την είπε με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Κάτι μεταξύ τσαντίλας, φόβου και απογοήτευσης. “Δεν έχεις δικαίωμα να με βαράς!” Αυτό ήταν και η συνειδητοποίηση του τι κάναμε και σε ποιούς τα κάναμε. Ήταν ένα ηχηρό “χαστούκι” στο να προσέχω περισσότερο που, σε ποιόν και πότε κάνω πλάκα και αν αυτή η πλάκα μπορεί να χωνευθεί εύκολα.

Σίγουρα, το “σπίτι” του καθενός διαμορφώνει ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας που εν συνεχεία καλλιεργείτε και από την γενικοτερη κοινωνικοποίηση (σχολείο, φίλοι, περιβάλλον). Το παραπάνω είναι για εμένα ένα παράδειγμα του πως θα είναι καλό να βλέπουμε τα πράγματα. Χωρίς παρωπίδες, χωρίς γενικεύσεις. Οι γονείς δείχνουν μια κατεύθυνση, ο χαρακτήρας του παιδιού και οι εμπειρίες που σταδιακά θα δημιουργεί θα δώσουν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας.

Επομένως, επειδή πολύ κουβέντα γίνεται τα τελευταία χρόνια για το bullying, η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο μια πλευρά, Η ευθύνη, όπως και στα περισσότερα θέματα, βαραίνει πολλές πλευρές…