Βαρύ; Ίσως, αλλα σίγουρα τράβηξε τη προσοχή σου. Ο σκοπός δεν είναι να γίνει κατήχηση βέβαια, αλλά με αφορμή τη ταινία Spotlight, μου βγήκε η ανάγκη να γράψω κάτι για αυτό το θέμα.
Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία, που αφορά το σκάνδαλο που δημοσίευσε η Boston Globe, σχετικά με την παιδοφιλία και την Καθολική Εκκλησία. Το 2001, ο αρχισυντάκτης της The Boston Globe, Martin Baron, αναθέτει σε μια ειδική ομάδα δημοσιογράφων την έρευνα για τη περίπτωση ενός καθολικού παππά, που κατηγορήθηκε για σεξουαλική κακοποίηση 80 παιδιών. Ο συντάκτης Walter Robinson με τη δημοσιογραφική του ομάδα, MIchael Rezendes, Matt Carroll & Sacha Pfeiffer, κατάφεραν να ξετυλίξουν μια ιδιαίτερα μπλεγμένη υπόθεση και να ξεσκεπάσουν την ηγεσία της Καθολικής Εκκλησίας της Βοστώνης… και όχι μόνο!
Προσωπικά, θεωρώ τη συγκεκριμένη ταινία ίσως την καλύτερη press movie που έχω δει. Πολυ καλά γυρισμένη και χωρίς να σε φορτώνει με ιδιαίτερη πληροφορία, λαμβάνεις ως θεατής, εκείνα τα στοιχεία που σε οδηγούν… να γράψεις ένα άρθρο! Δείχνει τη σαπίλα που υπάρχει σε μεγάλους οργανισμούς, δείχνει τη μεθόδευση και αποπροσανατολισμό που αυτοί οι οργανισμοί προκαλουν.
Στοιχεία που θα έπρεπε να είναι στα Αρχεία των δικαστηρίων, εχουν εξαφανιστεί. Ο κόσμος γνωρίζει αλλα δε μιλά. Τα θύματα, παιδιά ηλικίας 10 -14 ετών, τα περισσότερα αγόρια, να θεωρούν σε αυτή την ηλικία που δεν πρέπει να πουν τίποτε. Ο παππάς ειναι ο απεσταλμένος του Θεού, επομένως εκείνος ξέρει. Όπως είπε ένα από τα θύματα, “δεν ηταν ένας σωματικός βιασμός, αλλά ένας πνευματικός βιασμός”.
Δεν πιστεύω. Όσο κι αν αυτό στεναχωρεί οικίους μου, είναι μια κατάληξη από προσωπική εμπειρία. Ειναι ένας συνδυασμός, λογικής και κυνισμού. Δεν προσπαθώ να πείσω κανένα να κάνει το ίδιο. Δεν είναι δικαιωμά μου και εν κατακλείδι, αν αυτό σε ηρεμεί, ποιός είμαι εγώ να σε τσιτώσω! Αυτό όμως που δεν δέχομαι ειναι η εμμονή αρκετού κόσμου στον οργανισμό της Εκκλησίας. Σε ένα κερδοσκοπικό και ιδιαίτερα θολό οργανισμό. Όπως, είπε ένας από τους δικηγόρους των θυμάτων της ιστορίας αυτής, “Πιστεύω! Πιστεύω στη θρησκεία, στο λόγο του Θεού. Απλά δεν πιστεύω στην Εκκλησία”.
Επιπλέον, η ταινία έδειξε και άλλη μια ξεχασμένη κατηγορία, αυτή των δημοσιογράφων που ενίοτε αποφασίζουν να πράξουν το λειτούργημα του δημοσιογράφου και όχι το επαγγελμα. Υπάρχει διαφορά; Νομίζω πως ναι. Μπορεί να μην έχω σπουδάσει δημοσιογραφία, αλλά είμαι σίγουρος πως στο Πανεπιστήμιο ή στις σχολές πρέπει διδάσκεται η Ηθική & η Δημοσιογραφική δεοντολογία. Αυτό το ρημαδιασμένο πράγμα που κάνει έναν δημοσιογράφο επιτυχημένο και γνωστό ή άγνωστο και ακέραιο. Στερεότυπο; Ίσως. Αλλά πολλές φορές έχουμε δει “γνωστές” φάτσες να υποβιβάζουν ένα θέμα, ώστε να τα έχουν καλά με μια δυνατή πηγή. Να “σκοτώνουν” ένα θέμα, διότι απλά “πληρώθηκαν” για να το κάψουν. Αλλά και να βγάζουν ένα θέμα με πραγματικά αλλά και ψιλο-τραβηγμένα στοιχεία, επειδή απλά δεν πληρώθηκαν για να το βουλώσουν.
Στην ιστορία αυτή υπήρξε πίεση. Πίεση από συναδέλφους, από υψηλόβαθμά πολιτικά προσωπα, από την Εκκλησία, από παντού. Το θέμα όμως ήταν και είναι τόσο σκληρό, που δε πρέπει να μένει κάποιος αμέτοχος. Να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά.
Κλείνοντας αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, μου έρχονται στο μυαλό αλλες δύο ταινίες. Η πρώτη αφορά την διαίσθηση δύο δημοσιογράφων της Washington Post και το ξεσκέπασμα του σκανδάλου Watergate (All the President’s Men), που τράνταξε την Πολιτική ζωή των ΗΠΑ και ώθησε σε παραίτηση των Πρόεδρο Nixon. Ενώ η δεύτερη είναι η Erin Brockovich, μια όχι τόσο δημοσιογραφική αλλά δικηγορική ταινία. Δυο ταινίες, που μαζί με τη παραπάνω, είναι η απόδειξη πως η μεθοδευμένη έρευνα, μπορεί να φέρει αποτελέσματα μεγαλύτερης εμβέλειας από ό,τι ήταν η αρχική προβλεψη. Must see movies!
ΥΓ: Μην ξεχνάς φίλε αναγνώστη πως στο τέλος του μήνα, έχεις να πληρώσεις τη τελευταία δόση του ΕΝΦΙΑ… και ο νοών νοείτω…
Recent Comments