Tori

Δεν είμαι γονιός. Είμαι θείος 2 υπέροχων πλασμάτων, του Κωνσταντίνου και της Μάρως και νονός της Ηλέκτρας και της Ιωάννας.

Τα βλέπω και λυπάμαι πως δε θα μεγαλώσουν όπως οι γονείς τους ή ακόμη καλύτερα όπως οι παππούδες και γιαγιάδες. Δε θα νιώσουν την ελευθερία του παιχνιδιού, όπως τη ζήσαμε εμείς. Την ανεξαρτησία…

“Μαμά, πάω για μπάλα, θα έρθω σε 2 ώρες”… και έφευγα κλείνοντας τη πόρτα… και έτρεχα… και έπαιζα… και επέστρεφα… μόνος…και ήμουν μόλις 8 χρονών… όπως η Τόρι.

Η μικρή, φαντάζομαι, ζητούσε απο τους γονείς της να την αφήσουν να γυρίσει στο σπίτι μόνη της. Φαντάζομαι θα το ζητούσε καιρό και το πέτυχε… δυστυχώς.

Πλέον ζούμε σε μια κοινωνία που η παράνοια, η τρέλα, τα ναρκωτικά, ο ψυχισμός του καθενώς, φέρνει όλο και περισσότερους γονείς στην “περιμάντρωση” των παιδιών. Δεν αρκούνται στο κράτημα του χεριού. Αν μπορούσαν θα έβαζαν τα παιδιά σε κλουβι για να τα μεταφέρουν.

Ήμουν πάντα κατά αυτής της κατάστασης. Ίσως, και προλαβαίνω αρκετούς, διότι δεν έχω γίνει ακόμη πατέρας και δεν συνειδητοποιώ την αγωνία που ένας γονιός έχει. Την έχω ζήσει από την απέναντι πλευρά, όταν μέχρι και φοιτητής η μητέρα μου περίμενε ξάγρυπνη να γυρίσει ο κανακάρης της σπίτι. Να τον ακούσει να κλειδώνει τη πόρτα, να τις σβήνει την τηλεόραση και να κλείνει τη πόρτα του δωματίου του. Click στον διακόπτη για το φως του δωματίου και αυτόματα… ύπνος!

Διάβασα το άρθρο στο Newsbeast.gr (http://www.newsbeast.gr/world/arthro/318995/suglonistiki-afigisi-20hronis-pou-dolofonise-me-ton-sudrofo-tis-ena-8hrono-koritsi-/) και σκεφτόμουν τι θα έκανα… Θα σκότωνα. Θα τεμάχιζα. Θα έκαιγα. Παλαιότερα θα μιλούσα για δικαιοσύνη, αλλά έτσι όπως λειτουργεί, για τέτοια τέρατα δεν πρέπει να υπάρχει ζωή. Καταναλώνουν πολύτιμο αέρα και όσο ζουν είναι ικανά για ό,τι πιο ειδεχθές και άσχημο.

Εύχομαι η φύση να λειτουργήσει με εκδικητικό τρόπο και τα δύο αυτά τέρατα να νιώσουν μια λεπίδα στις τουαλέτες ή την ίδια τους τη συνείδηση να τους κόβει τις φλέβες. Η κοινωνία να μη ματώσει άλλο…